Dit verhaal gaat over mijn recente partij tegen Nico.
Na een niet erg interessant begin (een Colle waarin zwart voortijdig ruilt op d4)
en enig wederzijds geknoei in het middenspel ontstaat een kritieke stelling
waarin van alles gebeurt of had kunnen gebeuren.

De afgrond: terwijl alles gedekt lijkt te zijn, speel ik Nico zomaar een torenwinst in handen,
of misschien was het wel een een mat-in-twee geworden, beginnend met een dameoffer.
Ik zag het te laat. Hou dan je pokerface maar eens overeind.
Tot mijn opluchting zag hij het niet, waarna ik een kans greep die ik een zet eerder ook
al gezien had, maar niet goed doorgerekend...

... namelijk een echte Zwickmühle, een onvertaalbare Duitse schaakterm voor zoiets als een mallemolen:
een stuk (meestal een toren maar in dit geval een paard) speelt heen en weer,
voortdurend de vijandelijke koning schaak zettend, en onderweg van alles oppeuzelend.
Tim Krabbé wijdt er in Nieuwe schaakkuriosa een heel hoofdstuk aan.
Maar voordat ik dit fenomeen geheel kan afhandelen geeft Nico terecht op,
want hij gaat een toren verliezen, hoewel...

... ik die toren helemaal niet nodig blijk te hebben. Bij de computeranalyse achteraf
wijst Stockfish mij er op, dat ik een stikmat in handen heb, ook met een dameoffer.
Zou ik dat gezien hebben als we hadden doorgespeeld? Een mens blijft hopen...

Wit: Erik Vos
Zwart: Nico Kleijn
Hoofddorp, 31 januari 2022
Colle-systeem